Dedemi düşündüğüm zaman, çocukluğumdan bu yana paylaşılan onlarca anı geliyor aklıma. Birbirinden ayıramadığım, birini diğerinden üstünde tutamadığım onlarca his, anı, öğreti... Hepsinde tek ortak şey dedemin gözlerinde ki anlamdı sanırım. O derin, uzun, sonsuz anlamlı bakışları... kalbinin en derinine iner oraya bakardı sanki... Onu son ziyaretimde ufacık bir sohbetimiz oldu. Ufacık dediğim birkaç kelime malum maske vardı yüzünde. -'ne kadar güzel görünüyorsun dedem, çok iyi haberlerini alıyoruz dışarıdan daha da alacağız.' dedim. Yine aynı bakışı attı. Uzun uzun baktı. -'Merak etme' dedi. Yine anlamıştı ....